33 روز، فیلمی برای گوشه ای از مقاومت

33 روز، فیلمی از جمال شورجه و محصول مشترک ایران و لبنان است که در آن تنها بخشی از آمادگی برای مقاومت مردمی در برابر دشمن با وجود چالشها و زیبایی های زندگی و دلخوشی های مردم جنوب لبنان را به تصویر می کشد.

به گزارش گروه خبر شهدای اینده، جمال شورجه با ساخت این فیلم سعی به روایت گوشه ای از جنگ 33 روز می نماید. داستان این فیلم که نخستین همکاری سینمایی ایران در زمینه ی مقاومت با لبنان است، روایت گر جریانات روستایی به نام عیتا الشعب از لحظه ی شروع جنگ 33 روزه می باشد.

حکایت از آنجا اغاز می شود که مردم از اینکه رژیم صهیونیستی اسرای فراوانی از لبنان و مقاومت گرفته اند نارحت هستند، سید حسن نصرالله وعده ی مقابله به مثل و گرفتن چند اسیر برای مبادله اسرای در بند اسرائیل را داده است. زندگی با نشاط و پر تکاپو در روستا جاری است که ناگهان خبر می رسد سید به وعده اش عمل کرد و شادی عمیقی در چهره ی مردم نمایان می شود. بله، به دستور سید حسن نصر الله، رهبر مقاومت لبنان، چند افسر بلند پایه ی رژیم صهیونیستی در کمین حزب الله گرفتار شده و اسیر می شوند و این آغازی برای حوادث این فیلم است. فشار روانی وارد بر فرماندهان رژیم صهیونیستی، آنها را به واکنش فوری وا می دارد و دستور بمباران قسمتهای مختلف صادر می شود و در عین حال برای ازادی افسرانش اقدامات اعزام تکاوری را اغاز می کند که موفق نمی شود. دو تن از فرماندهان محلی حزب الله در منطقه و از اعضای این روستا که بازیگران نقش اصلی فیلم نیز محسوب می شوند، یکی چندسال بیشتر از ازدواجش نمی گذرد و زن وی نیز در شرایط سختی از لحاظ جسمی به سر می برد و حامله است (نیاز به مراقبت هایی دارد) و دیگری برای چندمین بار عروسیش برای پیوستن سریع به مقاومت مردمی در برابر یورش صهیونیستها، تعلیق می شود. در سی و سه روز، جنس مبارزین حزب الله به زیبایی از جنس مردم نمایش داده می شود به طوری‌که روابط عاطفی در این فیلم، روابط دوستانه، شوخی ها و جشن های موجود، صحبتهای بین زوجین جوان و علاقه هایی که به تصویر کشیده می شود، باعث پیداش زمینه ای روشن در پس مقاومت لبنانی می گردد که واژه ی تروریست مورد استفاده ی غربی ها برای این انسانها را با ابزار هنر مبتنی بر واقعیت محو می‌کند. جنگ و گریز، کمین و مقاومت ادامه دارد؛ صهیونیستها بارها و بارها سعی به ورود به روستا می کنند و هر بار ناکام می شوند. هر چند در این فیلم تکنولوژی صهیونیستها در هواپیماهای بدون سرنشین به شدت قوی نشان داده می شود، در مقابل هوش سنگر سازی حزب الله در دل زمین در داخل جنگل، برای مواجهه با این تکنولوژی نیز به عنوان نقطه ی قابل اتکایی برای مقاومین معرفی می شود.
آنها به مبارزه ادامه می دهند، تانکهای مرکاوا یکی پس از دیگری منهدم می شود و اعتماد به نفس صهیونیستها که به هیچ عنوان قدرت رسوخ ماندگار به این روستا را ندارند، به شدت افت می کند و علت آن نیز از زبان یکی از افسران زن این رژیم که به عنوان نمادی از قربانیان خودی ایدئولوژیک انسانی اشغالگران قدس معرفی می شود بیان می شود و آن اینکه آنها (مردم مقاومت) برای عقیده شان می جنگند، این سرزمین آن هاست اما ما برای چه می جنگیم؟

یکی از دو صحنه ی پایانی فیلم شامل شهید شدن یکی از دو فرمانده ی جوان که با ایثارش و انفجار نارنجک در دستش دفع خطر می کند و از اسیر شدن خود نیز جلوگیری میکند پیگیری می شود که این حرکت وی باعث مصمم تر شدن دیگر فرمانده منطقه، دوست و یاور این فرمانده ی شهید، که برای ادامه حرکت و یا عقب نشینی دچار تردید بود می شود، همچنین فوت همسر فرمانده ی شهید، در یکی از مخفی گاههای جنگیی در حین تولد فرزند آن دو از زاویه ی دوربین، در لحظه ی تولد به عنوان پایداری راه مقاومت معرفی به تصویر کشیده می شود.

دیگر صحنه ی پایانی فیلم به نابودی فرمانده ی مقتدر رژیم صهیونیستی به دست زنی از مقاومت حزب الله صورت می گیرد که در سالهای قبل به دست این فرمانده شکنجه های فراوانی را تحمل کرده است و نقطه ی اوج حرکت وی آنجاست که هنگام شلیک دوم دقت می کند که شلیکش از روی بغض ناشی از شکنجه های این صهیونیست نباشد!

اکنون، "عیتا الشعب" به عنوان یکی از نمادهای اصلی مقاومت در مرز با فلسطین اشغالی است که زنده برگشتن از آنجا برای افسران رژیم صهیونیستی با مدال افتخار همراه می شود!

این فیلم بعد از اکران در ایران، بناست در مصر و سوریه و بعد از مدتی در ترکیه، تونس و عراق نیز به نمایش در آید. در سابقه جشنواره ای این فیلم نیز، بدست آوردن مقام اول مشترک جشنواره ی بغداد است که با حضور بیش از 13 کشور برگزار شد.