ف مثل فلسطین

"هرکسی که در فلسطین بوده است یا دوستان، هم کلاسی ها و همسایگان فلسطینی دارد، می داند که این ملت پر افتخار اهل مدیترانه در مرکز توجه دنیای ماست. فلسطین سرزمین شیرین ترین پرتقال ها، پیچیده ترین سوزن دوزی ها، رقص های باشکوه (دبکه)، باغهای حاصلخیز زیتون و شادترین مردمان است."

سخنرانی سیندی کوری به مناسبت روز مادر

سخنرانی سیندی کوری  به مناسبت روز مادر در پارک سیلوستر ، اولمپیا، واشینگتن 11 مه 2003

به همه مادرانی که اینجا هستید، روز مادر مبارک. این روز روزی است که بعضی از ما چشم براه آن هستیم تابرای همه آنچه زندگیمان را در راهش صرف کردیم پاداش کوچکی بگیریم و این به ما یادآوری میکند و اطمینان میدهد که اعتبار همه جشن تولدهای خانوادگی، روز پدر ، و همه روزهای مهم زندگی در خانواده هایمان تایید شده است. ما شایسته این روز هستیم . خودمان آن را به دست آورده ایم.

من در زندگیم روزهای مادر نازنینی داشته ام. وقتی کودکانم جوانتر بودند، درتختخواب میماندم تا آنها بتوانند برایم صبحانه را بیاورند که درآن نان تست فرانسوی (گاهی برشته تر از معمول) و آب پرتقال. همیشه با محبت، گاه بادستپاچگی، همیشه تمیز چیده شده بود. هدایایی هم بود. کارتهای دست ساز، شعر، نقاشی و دفترچه کوپن. این آخری عبارت بود از قول ساعتها شستشو و گردگیری، وعده های غذا که قرار بود در روزهای گرفتاری من تهیه شود، و گاهی تعداد غیر قابل شمارشی در آغوش گرفتن من.  فکر میکنم من این در آغوشها گرفتن ها را بیش از هر چیز برای خودم جمع میکردم . احتمالا همه کوپن های دیگر ی را که به من هدیه داده شده بود مصرف نکردم، ولی در آن روزهای مادر قلب و مغز کودکان من پر از ابتکارهای خلاق ، قابل لمس ( و نه چندان گران) بود برای اینکه به راههای مختلف به من بگویند " مامان ، دوستت دارم". مطمئن نیستم که آنها حتی حالا بطور کامل و آگاهانه دریافته باشند که بزرگترین هدیه آنها به من همانا وجودشان بوده است.

این روز مادر، البته برای من روز مادر ویژه ای است. وقتی کودکان من بزرگ شدند و ما در سطح کشور پراکنده شدیم، در روز مادر من میتوانستم انتظار داشته باشم هر سه فرزندم در یک روز به من زنگ بزنند. (برای ای تی اند تی و اسپرینت ، روز مادر بلیط برنده است). امسال ، کریس و سارا تلفنی و شخصا به من سر زدند. اما راشل نه ، او در روز 16 مارس ، وقتی تلاش میکرد از خراب کردن خانه یک فلسطینی در نوار غزه جلوگیری کند، با بولدوزر به قتل رسید. با وجود این راشل امروز قویا با من است ، همانطور که مطمئن هستم دیگر مادرانی که فرزندی را از دست داده اند ، امروز آنها را قویا با خود دارند.

یک هفته قبل از مرگ راشل ، مساله روز مادر سال 2003 برای من بطوری ویژه تر از معمول مطرح شده بود ، من در واشینگتن دی سی با سایر زنان برای چالش در برابر جنگی که میرفت در عراق آغاز شود، جمع شده بودیم. من روز را در "ورک شاپ" گذارنده بودم و با سایر مادران در فکر طرحی بودیم که روز مادر را به ریشه هایش در این کشور برگردانیم، به جولیا وارد هاو و بیانیه او برای روز مادر صلح ، و شیوه او برای به چالش کشیدن بیدادگری و خشونت در همه جا.

از زمان مرگ راشل دیگران مرا تشویق کرده اند که به قدرت مادر توجه داشته باشم. در یک برنامه گفتگوی تلفنی رادیویی در واشینگتن دی سی ، تنها برنامه تلفنی که ما داشتیم، من اضطراب داشتم ولی با دو تلفن اول از مادران محصلین مدرسه اورگرین که از فرزندانشان ماجرای راشل را شنیده بودند ، آرامش یافتم. بعد صدای مرد مهربانی بود که گفت من دارم  با مخاطبان غلط در واشینگتن دی سی صحبت میکنم ، بجای آنکه با  پرزیدنت تماس بگیرم، باید با لارا و باربارابوش- با مادران جهان تماس بگیرم . من به آن آقای شریف گفتم من به مادران بشدت اعتقاد دارم. به راستی دارم. من با مادران پیوند دارم. من احساس میکنم چیزی عمیق در میان ما وجود دارد، چیزی که با پا گذاشتن کودک به زندگی ما بوجود میاید و آگاهی عمیق از تقدس آن موجود و در پژواک آن آگاهی عمیق به تقدس همه موجودات بشر را در ما بطور ریشه دار ایجاد میکند. من بر این باورم که سیاستهای این کشور در جهان و پولی که بر اساس آن صرف میشود، باید ارزشهایی را بازتاب دهد که بیشتر مادران ما به آنها باور دارند. یعنی تقدس زندگی هر فرد، ارزش برابر همه موجودات بشر، و تعهد به اینکه عدالت باید بر اساس قانون بطور برابر شامل همه باشد. 

توجه من ، البته به بی عدالتی که در درگیری ایالات متحده-اسرائیل- فلسطین وجود دارد کشیده میشود. من میخواستم امروز با شما درباره سایر مادران، مادرهای شجاع فلسطینی و اسرائیلی صحبت کنم. اما به تازگی ازچیزهایی آگاه شدم که به شدت مرا نگران میکند و باید آنها را با شما در میان بگذارم. جنبش همبستگی بین المللی "آی. اس. ام"، گروهی که راشل با آن کار میکرد، برای این پایه گذاری شد که برای مردم فلسطین منبع حمایت بین المللی و صدایی برای مقاومت مسالمت آمیز در برابر  قدرت عظیم نظامی اشغالگر  ایجاد کند. در چند روز گذشته نظامیان اسرائیل فشار بر خارجیان در ساحل غربی و بویژه نوار غزه را افزایش داده اند و بنظر میرسد که بخصوص آی.اس.ام را هدف گرفته اند. دو عضو انگلیسی ، نیک و آلیس، را 28 ساعت در پست نگهبانی نگه داشته اند بدون اینکه دستور دستگیری داده شده یا اتهام آنها معلوم باشد و حالا آنها رابه مقری برده و میخواهند اخراج کنند. فکر میکنم آلیس زنی است که هنگام مرگ راشل از او مراقبت میکرد. آلیس یهودی است و پسرعمویی در اسرائیل دارد که و قتی خبر عملیات انتحاری میرسد برای او نگران میشود. روز جمعه تقریبا 20 خودروی نظامی دفتر مطبوعاتی آی.اس.ام را محاصره کردند ، کامپیوترها و وسایل ویدئو را ضبط کردند، فایلها و عکس ها را غارت کردند، وسایل را شکستند و اطاق دفتر را ویران نمودند. سه زن حاضر در دفتر را گرفتند( یکی از دیده بان حقوق بشر ، یک داوطلب فلسطینی ، و یک داوطلب آمریکایی) من از شما میخواهم صدایتان را به گوش اعضای کنگره ، کاخ سفید، وزارت خارجه ، سفارت اسرائیل برسانید. به آنها بگوئید که واکنش ملایمم دولتهای ایالات متحده و بریتانیا نسبت به  مرگ راشل  و روزنامه نگار انگلیسی جیمز میلر، و نسبت به تیر اندازی به برایان آوری و تام هرندال به اسرائیل چراغ سبز میدهد که این تاکتیکهای جدید و خشن را برای ترساندن فعالین مسالمت جوی صلح پیش ببرد...

من میخواهم با نقل تکه های کوتاهی از نامه هایی که از اطراف جهان دریافت کرده ام صحبت خود را به پایان ببرم:

از مدیر انجمن مطالعات یهود در دانشگاه بزرگی در ایالات متحده این جملات در یادبود راشل نقل شده است : کتاب مقدس یهودی ما در فصل 16 ، آیه20 میگوید: "عدالت ، شما باید از عدالت پیروی کنید". بر پایه این آیه مقدس میتوان  گفت بی عدالتی ، شما باید با بی عدالتی مبارزه کنید و راشل کوری با بی عدالتی مبارزه کرد. به این خاطر ما از او تجلیل میکنیم. به این خاطر ما یاد او را گرامی میداریم. ولی بسیار مهمتر از این ما به خاطر فداکاریش، به خاطر مرگ زود هنگامش که بزرگترین معنا را داشت، ما باید تا آنجا که میتوانیم مبارزه ای را که با آن صمیمیت در پیش گرفته بود ادامه دهیم...

از زنی در اسرائیل در نامه ای به دوستش در اینجا ، اولیمپیا: ما به همه جوانانمان نیاز داریم ، جوانان ما و آنها.

از زنی در نیویورک: اجداد من صد سال پیش از قتل عام در روسیه گریختند و دهه ها برای ایجاد یک وطن یهودی تلاش کردند. من مطمئن هستم که اگر آنها زنده بودند برای آنچه که در آنجا دارد روی میدهد میگریستند. و من هم میگریم.

از زنی از گروه 35 در کارولینای شمالی : ما برای مرگ راشل سوگواری میکنیم ، چنانکه برای مرگ هرمرد، زن و کودک فلسطینی و اسرائیلی سوگواری  میکنیم. ما گروهی یهودی هستیم که بر این باوریم که اشغال ساحل غربی و غزه بیدادگرانه، ضداخلاقی، و کاملا برخلاف منافع نه فقط مردم فلسطین بلکه مردم اسرائیل و یهودیان جهان است.

و مسلمانی از خاور میانه نوشت: من هم به عنوان کسی که که خود صاحب فرزند است و هم به عنوان یک مسلمان که عمیقا به آزادی و مقام هر فرد انسان در روی زمین ما معتقد است برایتان مینویسم. به نظر من ما هردو با بی توجهی کامل هویت مشترکمان را در تمام دورانها و فرهنگ ها فراموش کرده ایم ویا به آن باور نداریم، در حالیکه ما در واقع یک خانواده بشری هستیم که تا سر حد استیصال به فعالین صلح نیاز داریم. 

کاروان مایلها لبخند وارد غزه شد

این کاروان برای کمک به شکستن حصر غزه، اعلام همبستگی با مردم فلسطین، صحبت با مقامات فلسطینی، و بررسی اوضاع انسانی غزه از نزدیک، وارد این منطقه شد. 

به گزارش گروه خبر شهدای آینده به نقل از پرس تی وی، گروهی از فعالان حقوق بشر در قالب کاروان حامل کمکهای بشردوستانه موسوم به "مایلها لبخند" به نوار غزه وارد شدهاند. این کاروان که با عبور از مصر و از طریق گذرگاه رفح به غزه وارد شده است، به دلیل اوضاع مصر با حدود یکک هفته تاخیر به غزه رسید. اعضای این کاروان اغلب تونسی هستند و تعدادی از فعالان حقوق بشر از چند کشور دیگر نیز آنها را همراهی میکنند.

هدفهایی که این گروه برای ورود خود اعلام کرده اند، شامل کمک به شکستن حصر غزه، اعلام همبستگی با مردم فلسطین، صحبت با مقامات فلسطینی، و بررسی اوضاع انسانی غزه از نزدیک می باشد.
یادآور میشوم که از زمان حصر غزه کاروانهای زیادی قصد ورود به غزه را داشته اند که تنها برخی از آنها موفق به ورود شده اند و خونین ترین کمک نیز کشتی مرمره بود که به کشته شدن 9 نفر از کمک کننده ها منجر شد؛ به نظر می رسد با تغییر شرایط حکومتی در مصر، بعد از این به طور گسترده تری شاهد این چنین حضورهایی باشیم.