بین سال های 625 تا 580 قبل از میلاد مسیح(ع)، به ناگهان تندبادی گزنده از شمال، از سرزمین «بابل» وزیدن گرفت؛ به سرعت پیش آمد و همه سرزمین های یهود را درنوردید؛ «اورشلیم» را ویران ساخت و بنی اسرائیل را به اسارت درآورد تا در سیاه بختی هفتاد ساله، عبرت خلق روزگار شوند.
این واقعه سهمگین، بی مقدّمه اتّفاق نیفتاد. سال ها پیش از آنکه کاخ ها ویران، معابد در هم کوفته و خانه های بنی اسرائیل بر سرشان آوار شود، ارمیای نبی، که سلام و درود خداوند بر او باد، برگزیده شد تا زبان رسای خداوند باشد؛ تازیانه ای که چنانچه درک می شد، لجوج ترین قوم تاریخ را از فلاکت و نگونساری همیشگی می رهانید.
ارمیا، آن رسول عالی مقام، زبان و کتابش آکنده از پرسوزترین مراثی، صریح ترین تذکارها و هشدارهای آسمانی بود. در هنگامه ای که بنی اسرائیل در سراشیبی سقوط، مهیّای تجربه دردناک ترین تندبادی می شد که از ناحیه شمالی، جایی که بابلیان کین جوو و خشمگین ساکن بودند، وزیدن گرفته بود.
باما همراه باشید...
منبع: سایت موعود
